Alles is altijd in wording.
Over rouw, vrouwelijk leiderschap en thuiskomen in jezelf.
leestijd 3min.
Ik zit in Parijs. 🥖🇫🇷Niet als toerist. Niet als kunstenaar. Niet als coach of moeder of vrouw van. Maar als mens. Ik ben vandaag echt aangekomen in mijzelf, geland in mijn lijf, temidden van alle hectiek en in deze bruisende stad vind ik in mijzelf een kalmte. Het verbaast me en ik ben ook opgelucht! Eindelijk!
Tussen de lagen door. Ademend. In wording. Ruimte!
Na jaren van dragen, geven, doorgaan — leefde ik op een diep niveau vooral vanuit overleving. Als moeder van vier kinderen, waaronder een tweeling van 19. Een van mijn dochters werd mijn zoon. Mijn jongste dochter heet Julia. Haar naam betekent ‘jongeling’ — nog open, nog ontvankelijk. En ik?
Ik ben nu pas weer aan het openen.
In de zomer van 2024 gingen mijn kinderen, kort na elkaar, bij hun vader wonen. Niet omdat ik het moederschap opgaf, maar omdat het leven, de liefde en het lijf het niet meer trokken. Het contact met mijn ex-man heb ik moeten verbreken. Dat met mijn kinderen niet.
Maar er ontstond — en ontstaat nog steeds — een nieuwe relatiedynamiek.
Ik ben sinds 2012 gescheiden. En jarenlang heb ik geprobeerd het ‘goed te doen’. Sterk te blijven. Maar eind 2023 verloor ik mijn baarmoeder en eierstokken. Een plotsklapse overgang, zowel fysiek als emotioneel.
Er kwam ruimte. Voor rouw. Voor waarheid. Voor het besef: ik ben mezelf kwijtgeraakt in het proberen alles overeind te houden.
Beelden die binnenkomen.
Vandaag liep ik een kerk binnen — de Sint Paul in Parijs. Ik zocht het niet op. Het diende zich aan.
Daar zag ik een beeld van een moeder, Maria misschien, met haar zoon op schoot.
Hij was woedend. Zo woedend dat hij zichzelf wilde beschadigen.
En zij?
Zij strekte haar dijbeen uit om hem te beschermen. Intiem. Zacht. Fysiek.
Verderop een beeld van een heilige vrouw.
Met de oproep: ‘bid voor mij, ik ben mijn kind verloren’.
in al wat resoneert zit een boodschap en spiegel 🪞
Het raakte me. Niet omdat ik mijn kinderen ben kwijtgeraakt, (en ergens ben ik dat ook, een dochter kwijtgeraakt & mijn ongeboren kinderen nooit leren kennen…) maar omdat ik zó veel van mezelf ben kwijtgeraakt in het proberen alles vast te houden. Nu, in deze stad, mag ik mezelf eindelijk loslaten.
In zachtheid. In rauwe rouw. In waarheid.
Vrouwelijk leiderschap is óók niets hoeven dragen. En toen voelde ik het ineens zo helder: Dít is vrouwelijk leiderschap!
Niet het vormgeven. Niet het leiden. Niet het ‘je mannetje staan’. Maar het toelaten. Het aankijken. Het loslaten.
Ik heb lang gedacht dat leiderschap betekende: dragen, creëren, helder zijn, inspireren.
En daar is niets mis mee — het heeft me gediend.
Maar nu leer ik dat vrouwelijk leiderschap óók is:
• durven niet te weten
• aanwezig zijn zonder oplossing
• krachtig zijn in je kwetsbaarheid
Niet als concept. Niet als empowerment-slogan. Maar als levend doorvoelde ervaring.
Mijn klanten herkennen dit ook
Ik zie het ook bij de vrouwen die ik coach.
Sterke, bewuste leiders. Slimme, liefdevolle, daadkrachtige vrouwen.
Ze komen niet naar me toe om nóg krachtiger te worden.
Ze komen omdat er iets schuurt.
Omdat het oude script niet meer werkt.
Omdat ze voelen dat er iets zachters, iets echts, iets echter geleefd wil worden.
Ze zoeken geen methode. Ze zoeken toestemming.
Om te vertragen.
Om te rouwen.
Om zichzelf toe te staan minder te dragen.
Om te voelen wat onder de prestatie-identiteit ligt.
Net als ik. 🪞❤️🩹
In wording – ik, jij, het leven
Mijn jongste heet Julia. Jongeling.
Mijn oudste kind koos een andere naam. Een andere vorm. Een andere waarheid.
En de naam die ooit aan hem werd gegeven — die ik hier niet noem uit liefde en respect — betekent in oosterse tradities illusie.
En is dat niet wat het leven vaak doet?
Het nodigt ons uit om los te komen van illusies. Van wat we dachten dat waar was. Van vormen waarin we zijn vastgegroeid.
Mijn kind koos waarheid. En ik? Ik mag het nu ook doen.
Mezelf bevrijden van de rollen waar ik me jarenlang in heb vastgezet.
Niet omdat ze fout waren. Maar omdat het tijd is voor iets anders.
Alles is altijd in wording.
Wij ook.
Dat kan geen toeval zijn.
Mijn kinderen spiegelen me. 🪞
Ze dragen wijsheid die groter is dan het leven dat we met z’n allen hebben geprobeerd te fixen.
Ik hoef geen karikatuur te worden van mijn kwetsbaarheid.
Geen inspiratie-avatar. Geen overlevingsheldin.
Wat ik wél wil:
Waarachtig zijn. Voor mezelf.
Voor mijn kinderen.
Voor jou.
Want alles is altijd in wording.
En ik ben nu — eindelijk — aan het toestaan dat ik dat óók ben.
Een warme uitnodiging
Misschien herken jij je hierin.
Misschien voel jij óók dat het tijd is voor een andere vorm van leiderschap.
Voor zachtheid. Voor thuiskomen. Voor zijn.
Dan nodig ik je uit.
Niet voor een methode.
Niet voor een programma.
Maar voor een ontmoeting.
Met jezelf.
In jouw tijd. Op jouw manier.
Voel je welkom.
Stuur me een bericht.
Of laat dit blog op je inwerken.
Misschien is dit jouw Parijs-moment.
Misschien is dit waar jij zachtjes mag beginnen aan je eigen thuiskomst 🏡❤️🩹💝
