Afgewezen worden. Au. ❤️‍🩹

Hoe een onverwachte afwijzing mij raakte én liet zien wat echt bij mij past.

leestijd circa 3min.

Ik ben open en toegankelijk. Een onbekende beschouw ik al gauw als gelijke – een vriend die ik nog niet ken. Ik werk ook graag samen op basis van gelijkwaardigheid. Dat betekent niet dat ik mijn plek in een organisatie niet ken. Integendeel: ik weet juist goed wat mijn rol is – en wanneer ik volg, draag, duw of spiegel. Maar mijn basishouding is altijd: ik ok – jij ok. En dat neem ik vanzelfsprekend mee in elk gesprek, ook in een sollicitatie.

Maar dat landt niet altijd goed bij de ander…

Soms kom je op gesprek in een organisatie waar je warm wordt ontvangen. Waar het gesprek open is, en je je als sollicitant ook welkom en ontspannen voelt. Prachtig, denk ik dan. Maar gebruik die openheid niet als valstrik.

Ik had alles voorbereid: een professioneel CV in Canva, een strakke zakelijke foto (inclusief haar & visagie), mijn ervaring bondig samengevat op één A4. Het gesprek krijgen was geen probleem. Die dag had ik meerdere gesprekken. Door een monsterfile kwam ik een half uur te laat aan. Ik belde de receptie én een vervangende recruiter om te checken of ik nog welkom was. Dat was ik – fijn. Ik ontspande weer een beetje.

Bij binnenkomst viel mijn oog op een zin op de muur: ‘Ik zie jou.’

Prachtig, dacht ik. Zo’n kernwaarde raakt me meteen. Tegelijk vroeg ik me af: wordt dit hier ook geleefd, of is het vooral een wens op de muur? Mijn ervaring is vaak dat het tegenovergestelde zichtbaar wordt in gedrag.

Het gesprek zelf verliep soepel en ontspannen. De rol betrof een kwartiermakerspositie binnen HR – voor mij een vertrouwd terrein. Een nieuw MT, een onstabiel HR-team met veel verloop, ingehuurde interimmers, een organisatie die consistentie en stevigheid nodig heeft. De context was helder: het zou een pittige opdracht worden.

De interim HR-manager vertelde over de cultuur: over praten over elkaar in plaats van met elkaar, over onveiligheid, over leiders die moeite hebben met ander gedrag. Ik vroeg hem: “Heb je de veranderopdracht echt?” Het antwoord bleef wat vaag. Misschien wat direct van mijn kant, maar passend bij het gesprek. Als kwartiermaker moet je immers ook spiegelen – juist waar het schuurt.

Ik liep met vertrouwen en energie naar buiten. Meestal, als het goed voelt, dan komt het ook goed. Maar dit keer niet…

De afwijzing kwam via de recruiter. “Niet passend. Te vrij.”

Te vrij? Kun je dat zijn?

Ik vroeg de HR-manager om een terugkoppeling. Hij was bereid om me telefonisch te spreken. Hij zei: “Je bent 1000 procent congruent en kloppend – maar ik denk dat je te vrij bent voor deze organisatie.”

Wat hij concreet benoemde?

– Toen mij gevraagd werd wat ik wilde drinken, viel mijn oog op kippensoep (jawel, van het welbekende merk). Na drie uur filerijden had ik zin in iets zouts. Ik grapte zelfs dat ik met een heerlijk geurend soepje de kamer inkwam.

– Ik had mijn haar in een losse vlecht.

– Mijn outfit was een grijze pantalon, zwart shirt, zwart gilet en witte sneakers. (Normaal draag ik jeans.)

– Ik vertelde iets luchtigs over mijn mini cabrio.

– Ik leunde tijdens het gesprek ontspannen op de armleuning van de stoel.

En dan het opvallendste:

“Jij zou met jouw ‘zijn’ een overshoot oproepen in gedrag bij onze directeuren. Ze zouden of meer macht vertonen of juist dichtklappen.”

Pardon? Ik vroeg wat hij daarmee bedoelde. Hij gaf geen helder antwoord.

Later dacht ik: ik heb gespiegeld wat ik zag. Mijn gesprekspartners zaten er ontspannen bij, spraken losjes, casual. Dus ik ook. Maar als je mij vrij laat zijn, krijg je ook de vrije versie van mij. Het had sterker geweest als hij me had gespiegeld met een vraag als:

“Je zit er nu ontspannen bij, maar deze rol vraagt ook iets anders. Hoe ga jij je verhouden tot een organisatie die juist terugdeinst voor stevigheid?”

Die vraag had me uitgenodigd om mijn gedrag te spiegelen aan de context. Dat is niet gebeurd.

Voor mij is het vanzelfsprekend om op basis van gelijkwaardigheid het gesprek aan te gaan. Ik geloof dat duurzame samenwerking begint bij een houding van ik ok – jij ok. Maar als de ander die houding niet gewend is, of daar onbewust moeite mee heeft, kan het juist onveilig voelen. Dan wordt jouw zijn niet als uitnodiging ervaren, maar als iets dat dreigt.

Dat is niet van mij – maar ik voelde het wel.

Toch bleef het aan mij knagen. Niet één dag, maar meerdere. Tot ik iets begon in te zien: Het doet pijn als je wordt afgewezen op wie je bent, in plaats van op wat je kunt.

Tegelijkertijd kon ik ook zien: zoveel echtheid – zoveel congruentie – riep bij de ander spanning op. Misschien zelfs angst. En dat ís dus wat mijn aanwezigheid teweeg kan brengen. Wauw.

Alleen al met mijn ‘zijn’ roep ik iets op. Dat is niet fout. Dat is kracht.

Mijn openheid komt voort uit vertrouwen – niet uit naïviteit. Maar als gelijkwaardigheid niet wederzijds wordt gedragen, schuurt het. Misschien was dat wat hier gebeurde. En misschien is me met deze afwijzing wel een hoop ellende bespaard gebleven.

Want deze rol – het vrijmaken van ruimte, het kwartiermaken voor vernieuwing – dát is precies waar ik in geloof. Daar moet je mij juist voor hebben. Maar ja… wie ben ik?

1/3 van de wereld vindt je geweldig.

1/3 vindt er niks van.

1/3 vindt je verschrikkelijk.

Soms voel ik dat niet.

Soms wel.

Maar het vraagt altijd twee mensen om elkaar echt te kunnen zien.

De HR-manager sloot het gesprek af met de vraag: “Je wilde snel weten waar je aan toe was, in verband met andere gesprekken. Hoe is dat verlopen?”

Ik kon het niet laten om nog even die spiegel achter te laten.

“Ik ga starten bij een zorgvuldig opererende organisatie met een sterke focus op expertise en service. Ze staan voor een grote schaalvergroting en ervaren die veranderingen als spannend. Het vraagt van mij dat ik mijn gedrag zorgvuldig afstem op hun tempo en context. En dat ga ik doen.”

Ik heb genoeg vertrouwen én bewustzijn om te weten wat ik kan.

En toch: zoveel gesprekken, afwijzingen en spiegels onderweg naar een nieuwe opdracht… Ze gaan je niet in de koude kleren zitten.

Wat zijn jouw ervaringen, struikelblokken of verwonderingen onderweg naar een opdracht?

Ik ben benieuwd.